Roman Gapski urodził się 7 sierpnia 1910 r. we Włocławku, a po ukończeniu szkoły średniej studiował w Krakowie na Akademii Górniczo-Hutniczej, z przerwą na służbę wojskową, w czasie której ukończył szkołę oficerów rezerwy artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Wybuch wojny zastał go na stanowisku inżyniera-górnika w kopalni Dębienko koło Rybnika. Przydzielony został do 7-go pułku Artylerii Lekkiej (PAL) w Częstochowie. Nie mogąc się tam dostać, udał się na piechotę do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie otrzymał przydział do 27-mego PAL'u biorąc udział w zwycięskiej obronie miasta przed Niemcami. W dwa dni później Sowieci po niespodziewanym ataku na Polskę podstępnie otoczyli i rozbroili oddział kol. Gapskiego. Na szczęście zdołał zdjąć szlify oficerskie i wmieszać się w grupę szeregowców, unikając w ten sposób losu oficerów rozstrzelanych w Katyniu. W 1942 r. dołącza do armii Andersa z przydziałem do 6-go PAL'u w 6-tej Dywizji Dzieci Lwowskich. Odbywa całą kampanię włoską Polskiego Drugiego Korpusu, aż do zdobycia Bolonii. W 1946 roku żeni się w Rzymie z Janiną Nowakowską, pielęgniarką z polskiego szpitala wojennego, którą poznał jeszcze na zabawie pułkowej w Iranie. Młoda para wyjeżdża do Wielkiej Brytanii, a następnie osiedla się w Ottawie, gdzie kol. Gapski pracuje przez wiele lat jako inżynier w Public Works. Roman wraz z małżonką byli czynni w szeregu organizacji i w życiu społecznym Polonii oraz aktywnie pracowali dla dobra i rozwoju uniwersytetu KUL w Lublinie.